Stacje kolejowe Polski

Lublin Główny (od 2001 roku po prostu Lublin) to najważniejsza stacja kolejowa na terenie Lublina. Jest on jednocześnie dworcem o największej liczbie odprawionych pasażerów we wschodniej Polsce. Zabytkowy dworzec, przez wielu uważany za jeden z najpięniejszych w Polsce, wybudowany został w roku 1877, w ramach połączenia Lublina z Warszawą w postaci Kolei Nadwiślańskiej. Zanim jednak poprowadzono tory przez Lublin, należało uzgodnić przyszłą lokalizację dworca, a spory o to, gdzie ma się on znajdować, trwały około 15 lat. Proponowano koncepcje budowy w okolicach ówczesnych wsi Ponikwoda i Tatary, czyli od strony Lubartowa, bądź na gruntach wsi Bronowice. Ostatecznie zwyciężyła druga koncepcja i od 1875 roku na lubelskim przedmieściu Piaski rozpoczęto budowę dworca.

W marcu 1877 roku do dworca były już doprowadzone wszystkie tory, wybudowano także niezbędne mosty i przejazdy. Rozpoczęły się testy, a pierwsze próbne pociągi zaczęły przyjeżdżać do miasta. Oficjalnie dworzec został otwarty 30 sierpnia 1877 roku.

Budynek dworca przeszedł przebudowę na początku lat 20. XX wieku. Współcześnie, odnowiony i zmodernizowany gmach, z wybudowaną niedawno częścią, otwarto w 2004 roku po niemal 10-letnim remoncie.

Budynek dworca i perony znajdują się w pobliżu wschodniego końca terenu stacyjnego. Główna hala dworca mieści okienka kasowe, posterunek SOK (który wraz z ochroną żywo obserwował mnie podczas wykonywania zdjęć), przechowalnię bagażu, punkty gastronomiczne i kiosk z prasą. W nowo wybudowanej części budynku funkcjonuje punkt gastronomiczny i kawiarenka internetowa, natomiast w przejściu łączącym nową część z główną halą umieszczono poczekalnię. Po remoncie zlikwidowano antresolę mieszczącą punkty usługowe. Piętro istnieje natomiast w nowo wybudowanej części (mieści się tam bar-restauracja). Z hali istnieje bezpośrednie przejście na peron 1. Przejście podziemne łączy front dworca z peronami.

Na stacji w Lublinie działa lokomotywownia (dawniej: parowozownia) ze sprawną obrotnicą, istnieje także spora ilość torów postojowych dla składów pasażerskich i EZT. Stacja Lublin jest wyposażona w semafory świetlne. Na terenie stacji znajdują się dwa (niesprawne) żurawie wodne wykorzystywane niegdyś do naboru wody przez parowozy. Regularny ruch parowozowy został zawieszony na terenie stacji Lublin w okolicach 1988 roku. W Lublinie stacjonowały głównie Pt47, Ty2 i Ol49. Parowóz Pt47-157 zachowany jest jako pomnik przy peronie 3, z mini-muzeum poświęconym historii lokomotywowni Lublin..

Stacja posiada trzy perony, przy czym peron 1 przylega bezpośrednio do budynku dworca, dwa pozostałe są wyspowe.

Peron 1, zmodernizowany, składa się z trzech torów. Przylegający tor przelotowy (52) obsługuje ruch ze wschodu w kierunku Warszawy oraz pociągi wyjeżdżające z Lublina, głównie długie składy TLK. Z kolei tor oporowy przy peronie 1a (nieco bardziej w kierunku zachodnim) służy do wyprawiania krótszych składów pasażerskich w kierunku Warszawy, Dęblina, Rzeszowa, Stalowej Woli, Szastarki i Kraśnika. We wrześniu 2014 roku utworzono na bazie nieużywanej od roku 2007 bocznicy pocztowej, drugi tor oporowy, co oznaczono jako peron 1b, który obsługuje pociągi w kierunku Lubartowa oraz Parczewa, w przyszłości również dalej na północ województwa. Peron 2 obsługuje głównie ruch dalekobieżny, przede wszystkim pociągi w kierunku wschodnim, oraz dłuższe składy wyjeżdżające z Lublina, jak i pociągi w kierunku Portu Lotniczego Lublin. Peron 3, o skróconej długości, służy głównie regionalnym pociągom do Dęblina, Stalowej Woli, Rzeszowa i Chełma oraz na lotnisko, w przeszłości także – Łukowa. Peron trzeci jest również wykorzystywany do obsługi krótszych składów TLK, głównie kończących tam bieg. Planowany jest także peron 4 dla Szybkiej Kolei Miejskiej.

Ciekawostkę stanowi fakt, że numeracja torów jest diametralnie inna niż w przypadku innych stacji w Polsce.