Koniński dworzec kolejowy to jeden z najważniejszych tego typu obiektów w Wielkopolsce. Stanowi swego rodzaju okno na świat wschodniej części województwa, także ze względu na postoje w tym miejscu pociągów międzynarodowych.
Historia kolei w tym mieście sięga czasów po I wojnie światowej, kiedy to zaplanowano uzupełnienie połączenia Warszawy z Poznaniem poprzez dobudowę torów na odcinku Strzałkowo - Kutno, właśnie przez Konin. W maju 1919 roku rozpoczęto prace. Pierwsze prowizoryczne połączenie uruchomiono w rok po rozpoczęciu prac, 20 maja 1920. Regularny ruch w Koninie pojawił się z dniem 25 stycznia 1922 roku, natomiast ostatecznie budowę ukończono w listopadzie 1925 roku. Początkowo nawet magistrala węglowa przebiegać miała przez Konin, jednak ostatecznie stało się inaczej. W ówczesnej formie koniński dworzec przetrwał do wybuchu II wojny światowej, kiedy to został zniszczony wskutek niemieckich bombardowań. Wkrótce całość kolei w regionie włączono do Deutsche Reichsbahn, a w lipcu 1940 zakończono naprawę dworca w Koninie.
Czasy II wojny światowej przyniosły linii przebiegającej przez Konin modernizację i drugi tor szlakowy. Tuż po wojnie podjęto liczne prace modernizacyjne, dzięki którym przywrócono dworzec w Koninie do formy. Pierwszy pociąg elektryczny wjechał do Konina od strony Kutna we wrześniu 1962 roku. W roku 1964 pociągi elektryczne kursowały już bez przeszkód na całej trasie. W roku 1971 rozpoczęto przygotowania do budowy linii Konin – Kazimierz Biskupi, mającej połączyć centrum nowej części miasta ze znajdującymi się na północy zakładami przemysłowymi. Inauguracja przewozów na linii 388 odbyła się 26 maja 1974 roku. Obecnie linia ta nie jest wykorzystywana w ruchu pasażerskim. Użytkowana pozostaje tylko magistrala E20, numerowana jako linia kolejowa 3.
Pierwsze budynki pełniące rolę dworca kolei normalnotorowej były prowizorycznymi barakami. Usytuowane były w okolicach obecnego dworca, przy ulicy Kolejowej. W okolicach 1926 roku otwarto dwuskrzydłowy, stary budynek dworca, stylistycznie nawiązujący do staropolskiego dworku szlacheckiego. Dworzec był niemal identyczny z tym, który do dziś znajdziemy w Kole Projektantem dworca był inż. Romuald Miller, autor m.in. bliźniaczego dworca w Kole. Lata 60. XX wieku przyniosły pomysł na budowę nowego, zintegrowanego budynku dworca, mającego połączyć kolej, komunikację miejską i podmiejską oraz dworzec pocztowy. Ostatecznie nowy, istniejący do dziś budynek oddano do użytku 24 lutego 1977 roku. Dworzec to klasyczna, modernistyczna kostka średniej wielkości, brzydka jak noc. W planach jest jednak jego gruntowna modernizacja.
Zasadniczą część stacji tworzą trzy niskokrawędziowe perony. Pierwszy (tor 4) jest peronem bocznym. Peron drugi (tory 1 i 2) jest peronem wyspowym. Dodatkowy, nieczynny wyspowy peron trzeci, wraz z torami 19 i 21, znajduje się na linii 388. Perony łączy z sobą przejście podziemne. Poza tym na dworcu w Koninie powstały liczne obiekty techniczne: parowozownia, wagonownia, obrotnica i dwie wieże ciśnień. Jedna z nich znajduje się tuż przy pętli autobusowej i mieści dziś galerię sztuki współczesnej Wieża Ciśnień.
