Ostatnią linią metra w Londynie, nad którą przyszło mi się pochylić w Nocnej Szynie, jest Northern Line, oznaczana kolorem czarnym. Jej pierwszy odcinek został otwarty w 1890 roku. Podwaliny pod obecną Northern Line dały dwa przedsiębiorstwa miejskiej kolei z XIX wieku: City & South London Railway (C&SLR) oraz Charing Cross, Euston & Hampstead Railway (CCE&HR). Obecnie korzysta z niej około 207 milionów pasażerów rocznie, co daje jej pierwsze miejsce wśród wszystkich linii. Jej trasa liczy 58 kilometrów oraz 50 stacji, w tym 36 pod ziemią.
Northern Line to chyba najbardziej wykręcona linia londyńskiego metra, której schemat przypomina raczej sieć tramwajową w małym niemieckim mieście, niż jedną linię metra. Jako jedyna nie posiada odcinka, który można uznać za linię główną. Zamiast tego składa się z pięciu odgałęzień - dwóch w północnym Londynie, dwóch w centrum i jednego na południu. Pierwsze odgałęzienie północne bierze swą nazwę od krańca Edgware, drugie zaś od High Barnet. Na stacji Finchley Central odchodzi od niego dodatkowa odnoga do stacji Mill Hill East (obie stacje łączą pociągi wahadłowe). Odgałęzienia północne spotykają się na stacji Camden Town. Zaraz za nią linia rozdziela się ponownie, tworząc odgałęzienie Charing Cross (położone bardziej na zachód) oraz Bank (bardziej na wschód). Na stacji Kennington oba spotykają się ponownie i przechodzą w południowe odgałęzienie Morden.
Pierwszym fragmentem dzisiejszej Northern Line była trasa Euston - Kennington - Clapham Common (przez Bank), działająca od 1890 roku. W roku 1907 kursować zaczęły pociągi na trasie Charing Cross (dziś Embankment) do Highgate (Archway) oraz Golders Green. W roku 1924 otwarto północny odcinek do Edgware oraz połączono dwie trasy przez centrum w rejonie Euston. Odcinek do Morden otwarto w roku 1926. Do High Barnet pociągi dojechały w roku 1940, a odnogę do Mill Hill East, pierwotnie będącą fragmentem linii kolejowej otwarto jako część Northern Line 18 maja 1941 roku.
Tak skomplikowany układ Northern Line powoduje, że w praktyce jej składy kursują na czterech głównych trasach, chociaż w godzinach szczytu, jak to w Londynie, spotykane są również inne kombinacje:
Northern Line należy do grupy deep level lines. Leżąca na trasie Northern stacja Hampstead posiada peron na głębokości ponad 58 metrów, co czyni ją najgłębszą w całym londyńskim metrze. Do Northern Line należą zresztą także inne rekordy: najniżej pod ziemią położony punkt (67 metrów, fragment tunelu w okolicy stacji Hampstead), najwyżej położony nad ziemią punkt w metrze (18 metrów, wiadukt blisko stacji Mill Hill East). Z kolei fragment trasy od East Finchley do Morden (przez Bank) stanowi najdłuższy w całym metrze odcinek, na którym pociągi cały czas pozostają pod ziemią (liczy 27,8 km).
Northern Line to chyba najbardziej wykręcona linia londyńskiego metra, której schemat przypomina raczej sieć tramwajową w małym niemieckim mieście, niż jedną linię metra. Jako jedyna nie posiada odcinka, który można uznać za linię główną. Zamiast tego składa się z pięciu odgałęzień - dwóch w północnym Londynie, dwóch w centrum i jednego na południu. Pierwsze odgałęzienie północne bierze swą nazwę od krańca Edgware, drugie zaś od High Barnet. Na stacji Finchley Central odchodzi od niego dodatkowa odnoga do stacji Mill Hill East (obie stacje łączą pociągi wahadłowe). Odgałęzienia północne spotykają się na stacji Camden Town. Zaraz za nią linia rozdziela się ponownie, tworząc odgałęzienie Charing Cross (położone bardziej na zachód) oraz Bank (bardziej na wschód). Na stacji Kennington oba spotykają się ponownie i przechodzą w południowe odgałęzienie Morden.
Pierwszym fragmentem dzisiejszej Northern Line była trasa Euston - Kennington - Clapham Common (przez Bank), działająca od 1890 roku. W roku 1907 kursować zaczęły pociągi na trasie Charing Cross (dziś Embankment) do Highgate (Archway) oraz Golders Green. W roku 1924 otwarto północny odcinek do Edgware oraz połączono dwie trasy przez centrum w rejonie Euston. Odcinek do Morden otwarto w roku 1926. Do High Barnet pociągi dojechały w roku 1940, a odnogę do Mill Hill East, pierwotnie będącą fragmentem linii kolejowej otwarto jako część Northern Line 18 maja 1941 roku.
Tak skomplikowany układ Northern Line powoduje, że w praktyce jej składy kursują na czterech głównych trasach, chociaż w godzinach szczytu, jak to w Londynie, spotykane są również inne kombinacje:
- Edgware - Morden (przez Bank),
- Edgware - Kennington (przez Charing Cross),
- High Barnet - Morden (przez Bank),
- High Barnet - Kennington (przez Charing Cross)
Northern Line należy do grupy deep level lines. Leżąca na trasie Northern stacja Hampstead posiada peron na głębokości ponad 58 metrów, co czyni ją najgłębszą w całym londyńskim metrze. Do Northern Line należą zresztą także inne rekordy: najniżej pod ziemią położony punkt (67 metrów, fragment tunelu w okolicy stacji Hampstead), najwyżej położony nad ziemią punkt w metrze (18 metrów, wiadukt blisko stacji Mill Hill East). Z kolei fragment trasy od East Finchley do Morden (przez Bank) stanowi najdłuższy w całym metrze odcinek, na którym pociągi cały czas pozostają pod ziemią (liczy 27,8 km).
 |
| fot. Chris McKenna (CC BY-SA 4.0) |