ED70, oznaczane początkowo E58 jako, były niezwykle krótką serią elektrycznych zespołów trakcyjnych, które wyprodukowao w roku 1958 w zakładach Waggonbau Görlitz. Założeniem dla nich była eksploatacja w ruchu dalekobieżnym, na wzór dzisiejszych jednostek kursujących w barwach PKP Intercity. Miały to być szybkie pociągi o wysokim standardzie obsługi, kierowane na trasy między dużymi miastami.
Bezprzedziałowe, luksusowe wagony jednostek ED70 posiadały wyłącznie miejsca siedzące pierwszej klasy, wyposażone w składane stoliki do konsumpcji, ogrzewanie nawiewne, oświetlenie jarzeniowe, instalację nagłośnieniową, sygnalizację przywoławczą dla wezwania kelnera, indywidualne oświetlenie i centralne zamykanie drzwi wejściowych. Ściany czołowe posiadały aerodynamiczny kształt, natomiast konstrukcja wózków oraz silników trakcyjnych zaczerpnięta została z produkowanych wcześniej w tej samej fabryce jednostek EN56. Jednostki przystosowano do pracy ukrotnionej i zamontowano sprzęgi samoczynne Scharfenberga. Jednostki posiadały 4 wagony: dwa silnikowe i dwa bierne doczepne, w których zainstalowano w sumie 188 miejsc siedzących. Jednostki ED70 miały zostać skierowane do obsługi trasy Warszawa – Katowice z prędkością 135 km/h. Na etapie testów okazało się, że posiadają one liczne wady i ostatecznie zrezygnowano z dalszego ich importu po zakupie dwóch sztuk z zaplanowanych dziesięciu. Tym sposobem powstały jedynie 2 egzemplarze ED70.
Zakupione jednostki przydzielono do lokomotywowni Warszawa Grochów. Początkowo zatrudnione były na linii Warszawa – Katowice jako pociąg pospieszny Górnik. Od roku 1964 kursowały także jako pociąg ekspresowy Lech relacji Warszawa – Poznań Główny. Ze względu na ładną bryłę jednostki wykorzystywane były jako atrakcja uświetniająca otwieranie elektryfikowanych linii kolejowych w PRL. Świetność składów trwała jednak krótko. Po 1968 zostały wycofane z normalnej eksploatacji i stosowano je już tylko jako pociągi specjalne, a w roku 1977 skreślono z inwentarza. Obie jednostki zostały w latach 80. XX wieku zezłomowane – zachowały się jedynie liczne zdjęcia archiwalne.
Bezprzedziałowe, luksusowe wagony jednostek ED70 posiadały wyłącznie miejsca siedzące pierwszej klasy, wyposażone w składane stoliki do konsumpcji, ogrzewanie nawiewne, oświetlenie jarzeniowe, instalację nagłośnieniową, sygnalizację przywoławczą dla wezwania kelnera, indywidualne oświetlenie i centralne zamykanie drzwi wejściowych. Ściany czołowe posiadały aerodynamiczny kształt, natomiast konstrukcja wózków oraz silników trakcyjnych zaczerpnięta została z produkowanych wcześniej w tej samej fabryce jednostek EN56. Jednostki przystosowano do pracy ukrotnionej i zamontowano sprzęgi samoczynne Scharfenberga. Jednostki posiadały 4 wagony: dwa silnikowe i dwa bierne doczepne, w których zainstalowano w sumie 188 miejsc siedzących. Jednostki ED70 miały zostać skierowane do obsługi trasy Warszawa – Katowice z prędkością 135 km/h. Na etapie testów okazało się, że posiadają one liczne wady i ostatecznie zrezygnowano z dalszego ich importu po zakupie dwóch sztuk z zaplanowanych dziesięciu. Tym sposobem powstały jedynie 2 egzemplarze ED70.
Zakupione jednostki przydzielono do lokomotywowni Warszawa Grochów. Początkowo zatrudnione były na linii Warszawa – Katowice jako pociąg pospieszny Górnik. Od roku 1964 kursowały także jako pociąg ekspresowy Lech relacji Warszawa – Poznań Główny. Ze względu na ładną bryłę jednostki wykorzystywane były jako atrakcja uświetniająca otwieranie elektryfikowanych linii kolejowych w PRL. Świetność składów trwała jednak krótko. Po 1968 zostały wycofane z normalnej eksploatacji i stosowano je już tylko jako pociągi specjalne, a w roku 1977 skreślono z inwentarza. Obie jednostki zostały w latach 80. XX wieku zezłomowane – zachowały się jedynie liczne zdjęcia archiwalne.
 |
| ED70 na otwarciu zelektryfikowanej linii Wrocław - Wałbrzych w roku 1965 (fot. Skysraperscity) |