Linia kolejowa 351, łącząca stacje Poznań Główny i Szczecin Główny to magistralna linia kolejowa w północno-zachodniej Polsce, będąca fragmentem międzynarodowej magistrali E 59 ze Skandynawii na południe Europy, o długości ponad 213 kilometrów. To okno na świat dla Szczecina – jedyna dwutorowa linia, która łączy Pomorze Zachodnie w resztą Polski.
Linia rozpoczyna bieg w centrum Poznania na węzłowej stacji Poznań Główny. Następnie wychodzi ze śródmieścia ciasnym łukiem o kącie 90 stopni, a w Kiekrzu linia łączy się z kolejową obwodnicą Poznania. W Krzyżu bezkolizyjnie przecina dawną linię Berlin - Królewiec będącą jednocześnie punktem przesiadkowym w stronę Gorzowa Wielkopolskiego. W Stargardzie Szczecińskim odgałęzia się linia z Trójmiasta. Ostatni, 23-kilometrowy fragment trasy przebiega przez teren Szczecina - w większości przez Prawobrzeże, Międzyodrze oraz Pomorzany i kończy się na powstałym w 1843 roku dworcu Szczecin Główny położonym nad rzeką Odrą na osiedlu Nowe Miasto.
Historia linii sięga maja 1846, kiedy to Berlin-Stettiner Eisenbahn-Gesellschaft (BSE), czyli Towarzystwo Kolei Żelaznej Berlińsko-Szczecińskiej oddało do użytku odcinek ze Szczecina do Stargardu Szczecińskiego, który był przedłużeniem otwartej 3 lata wcześniej linii z Berlina do Szczecina. Odcinek ze Szczecina Gł. do Dąbia prowadził wówczas przez stację Finkenwalde (Szczecin Lotnisko). 4 marca 1846, po akceptacji projektu przez króla Friedricha Wilhelma IV Hohenzollerna, koncesję na budowę linii w kierunku Poznania otrzymała spółka akcyjna Stargard-Posener Eisenbahn-Gesellschaft (SPE), czyli Towarzystwo Kolei Żelaznej Stargardzko-Poznańskiej. Budowę rozpoczęto 20 marca 1846 od strony Stargardu Szczecińskiego. W ciągu 12 miesięcy powstały kolejne odcinki linii SPE: ze Stargardu Szczecińskiego do Dobiegniewa (sierpień 1847), z Dobiegniewa do Krzyża (czerwiec 1848), z Krzyża do Wronek i Szamotuł (lipiec 1848) oraz Krzyża do Poznania (sierpień 1848). Pierwszy pociąg wjechał do Poznania 10 sierpnia 1848.
W 1856 oddano do użytku ostatni fragment z Jeżyc do Poznania Gł., gdzie połączyła się z nowo wybudowaną linią z Wrocławia. W międzyczasie, w 1851 w Krzyżu powstał węzeł kolejowy z późniejszą linią z Berlina do Królewca (czyli tzw. Ostbahn). Linia ze Stargardu/Szczecina była pierwszą, która dotarła do Poznania. Elektryfikacja linii ruszyła w roku 1975. W czerwcu 1975 roku sieć trakcyjna zawisła między Poznaniem a Rokietnicą, a do końca roku 1978 pod drutem znalazła się już cała trasa do Szczecina Głównego.
W drogę!
Linia rozpoczyna bieg w centrum Poznania na węzłowej stacji Poznań Główny. Następnie wychodzi ze śródmieścia ciasnym łukiem o kącie 90 stopni, a w Kiekrzu linia łączy się z kolejową obwodnicą Poznania. W Krzyżu bezkolizyjnie przecina dawną linię Berlin - Królewiec będącą jednocześnie punktem przesiadkowym w stronę Gorzowa Wielkopolskiego. W Stargardzie Szczecińskim odgałęzia się linia z Trójmiasta. Ostatni, 23-kilometrowy fragment trasy przebiega przez teren Szczecina - w większości przez Prawobrzeże, Międzyodrze oraz Pomorzany i kończy się na powstałym w 1843 roku dworcu Szczecin Główny położonym nad rzeką Odrą na osiedlu Nowe Miasto.
Historia linii sięga maja 1846, kiedy to Berlin-Stettiner Eisenbahn-Gesellschaft (BSE), czyli Towarzystwo Kolei Żelaznej Berlińsko-Szczecińskiej oddało do użytku odcinek ze Szczecina do Stargardu Szczecińskiego, który był przedłużeniem otwartej 3 lata wcześniej linii z Berlina do Szczecina. Odcinek ze Szczecina Gł. do Dąbia prowadził wówczas przez stację Finkenwalde (Szczecin Lotnisko). 4 marca 1846, po akceptacji projektu przez króla Friedricha Wilhelma IV Hohenzollerna, koncesję na budowę linii w kierunku Poznania otrzymała spółka akcyjna Stargard-Posener Eisenbahn-Gesellschaft (SPE), czyli Towarzystwo Kolei Żelaznej Stargardzko-Poznańskiej. Budowę rozpoczęto 20 marca 1846 od strony Stargardu Szczecińskiego. W ciągu 12 miesięcy powstały kolejne odcinki linii SPE: ze Stargardu Szczecińskiego do Dobiegniewa (sierpień 1847), z Dobiegniewa do Krzyża (czerwiec 1848), z Krzyża do Wronek i Szamotuł (lipiec 1848) oraz Krzyża do Poznania (sierpień 1848). Pierwszy pociąg wjechał do Poznania 10 sierpnia 1848.
W 1856 oddano do użytku ostatni fragment z Jeżyc do Poznania Gł., gdzie połączyła się z nowo wybudowaną linią z Wrocławia. W międzyczasie, w 1851 w Krzyżu powstał węzeł kolejowy z późniejszą linią z Berlina do Królewca (czyli tzw. Ostbahn). Linia ze Stargardu/Szczecina była pierwszą, która dotarła do Poznania. Elektryfikacja linii ruszyła w roku 1975. W czerwcu 1975 roku sieć trakcyjna zawisła między Poznaniem a Rokietnicą, a do końca roku 1978 pod drutem znalazła się już cała trasa do Szczecina Głównego.
W drogę!
 |
| fot. TVN24 |