Stację kolejową na poznańskich Garbarach uruchomiono pod nazwą Gerberdamm w roku 1888. Jest to jedno z bardziej istotnych miejsc kolejowych na Poznańskim Węźle Kolejowym, jako że odbywa się na nim intensywny ruch podróżnych.
Dworzec położony jest bardzo dogodnie. Blisko stamtąd w północne rejony centrum i Starego Miasta, na przystankach zatrzymują się liczne autobusy komunikacji miejskiej. Sam przystanek przez lata nosił nazwę Poznań Tama Garbary. Przystanek poważnie ucierpiał w czasie II wojny światowej. Odbudowany został w roku 1946, a w 2008 roku przeszedł pełną modernizację w związku z kompleksowym remontem Poznańskiego Węzła Kolejowego. Ciekawostkę stanowi fakt, że przy dworcu, w roku 1950, odkryte zostało pierwsze w Polsce stanowisko rośliny o nazwie iwa rzepieniolistna - rzadkiego okazu zawleczonego w to miejsce prawdopodobnie z jednym z transportów kolejowych z czasów II wojny światowej.
Stacja składa się z dwóch peronów krawędziowych, połączonych przejściem podziemnym. Do stacji od strony północnej przylega niewielki, zgrabny budynek dworcowy, który także przeszedł odświeżenie i wciąż używany jest zgodnie z pierwotnym przeznaczeniem. Dach na peronach stanowią szklane wiaty peronowe. Do budynku dworca przylega obszerna przestrzeń, zasłonięta od góry betonowym dachem o ażurowym podparciu, stanowiąca poczekalnię na wolnym powietrzu. Konstrukcja ta stanowi jednocześnie portal nad westybulem podziemnego przejścia.
![]()
![]()
Dworzec położony jest bardzo dogodnie. Blisko stamtąd w północne rejony centrum i Starego Miasta, na przystankach zatrzymują się liczne autobusy komunikacji miejskiej. Sam przystanek przez lata nosił nazwę Poznań Tama Garbary. Przystanek poważnie ucierpiał w czasie II wojny światowej. Odbudowany został w roku 1946, a w 2008 roku przeszedł pełną modernizację w związku z kompleksowym remontem Poznańskiego Węzła Kolejowego. Ciekawostkę stanowi fakt, że przy dworcu, w roku 1950, odkryte zostało pierwsze w Polsce stanowisko rośliny o nazwie iwa rzepieniolistna - rzadkiego okazu zawleczonego w to miejsce prawdopodobnie z jednym z transportów kolejowych z czasów II wojny światowej.
Stacja składa się z dwóch peronów krawędziowych, połączonych przejściem podziemnym. Do stacji od strony północnej przylega niewielki, zgrabny budynek dworcowy, który także przeszedł odświeżenie i wciąż używany jest zgodnie z pierwotnym przeznaczeniem. Dach na peronach stanowią szklane wiaty peronowe. Do budynku dworca przylega obszerna przestrzeń, zasłonięta od góry betonowym dachem o ażurowym podparciu, stanowiąca poczekalnię na wolnym powietrzu. Konstrukcja ta stanowi jednocześnie portal nad westybulem podziemnego przejścia.
