Kolejną z tranzytowych linii metra w Berlinie, której pociągi w latach 1961-1990 nie zatrzymywały się na dworcach pod Berlinem Wschodnim, jest linia U8 z Wittenau do Hermannstraße. Linia ma 18,1 kilometra długości i 24 stacje. Kurs trwa 36 minut.
Przymiarki do budowy linii U8 (pierwotnie oznaczanej jako GN, następnie D) to pierwsze lata XX wieku. Po kilkunastu latach od rozpoczęcia budowy, pierwszy odcinek Schönleinstraße – Boddinstraße, o długości zaledwie półtora kilometra, uruchomiono 17 maja 1927 roku. 12 lutego 1928 roku uruchomiono trasę Schönleinstraße – Kottbusser Tor, a 6 kwietnia tego samego roku odcinek Kottbusser Tor – Heinrich-Heine-Straße. 4 sierpnia 1929 pociągi linii D dotarły do stacji Leinestraße, a 18 kwietnia 1930 roku uruchomiono trasę Heinrich-Heine-Straße – Gesundbrunnen przez Alexanderplatz. Kolejna rozbudowa linii do już dopiero końcówka lat 70. XX wieku. 2 października 1977 otwarto odcinek Gesundbrunnen – Osloer Straße, a w 10 lat potem (22 kwietnia 1987) pociągi zaczęły dojeżdżać do stacji Paracelsus-Bad. Linię domknięto w połowie lat 90. ubiegłego wieku, oddając do użytku trasy: Paracelsus-Bad – Wittenau (Wilhelmsruher Damm) (24 września 1994) oraz Leinestraße – Hermannstraße (13 lipca 1996). W planach jest wydłużenie linii o dwie kolejne stacje: Eichhorster Weg oraz Märkisches Viertel, nie wcześniej niż po 2030 roku.
Linia U8 jest jedną z ciekawszych w Berlinie. Wiąże się z nią bowiem najwięcej interesujących faktów. Podczas jej budowy zbudowano stację Oranienplatz (Dresdener Straße), która nigdy nie została otwarta. Planowany prosty przebieg linii pod Dresdener Straße został w czasie budowy zmieniony, ażeby zbudować przystanek Moritzplatz koło domu towarowego Wertheim, którego właściciel dopłacił do budowy linii – stąd „amerykański” skręt linii pod kątem prostym między stacjami Moritzplatz i Kottbusser Tor. Stacja Oranienplatz jest odgrodzona betonowymi grodziami od reszty, ze względu na to, że znalazła się pod Murem Berlińskim. Przez dłuższy czas używano jej jako transformatorowni. Stacja Hermannplatz natomiast to prawdziwa katedra berlińskiego metra. Wnętrze dolnego poziomu stacji ma wysokość 7 metrów, długość 132 metrów, a szerokość 22 metry Stacja wzniesiona została w stylu. Dekorację stanowią emaliowane kafle w pastelowych kolorach (żółty i niebieski). Kiedy budowano stację, sieć handlowa Karstadt budowała na Hermannplatz swój wielki dom towarowy, dopłaciła do wystroju stacji i wybudowała bezpośrednie połączenie piesze do domu towarowego. Stację wyposażono ponadto w pierwsze schody ruchome w berlińskim metrze.
Przymiarki do budowy linii U8 (pierwotnie oznaczanej jako GN, następnie D) to pierwsze lata XX wieku. Po kilkunastu latach od rozpoczęcia budowy, pierwszy odcinek Schönleinstraße – Boddinstraße, o długości zaledwie półtora kilometra, uruchomiono 17 maja 1927 roku. 12 lutego 1928 roku uruchomiono trasę Schönleinstraße – Kottbusser Tor, a 6 kwietnia tego samego roku odcinek Kottbusser Tor – Heinrich-Heine-Straße. 4 sierpnia 1929 pociągi linii D dotarły do stacji Leinestraße, a 18 kwietnia 1930 roku uruchomiono trasę Heinrich-Heine-Straße – Gesundbrunnen przez Alexanderplatz. Kolejna rozbudowa linii do już dopiero końcówka lat 70. XX wieku. 2 października 1977 otwarto odcinek Gesundbrunnen – Osloer Straße, a w 10 lat potem (22 kwietnia 1987) pociągi zaczęły dojeżdżać do stacji Paracelsus-Bad. Linię domknięto w połowie lat 90. ubiegłego wieku, oddając do użytku trasy: Paracelsus-Bad – Wittenau (Wilhelmsruher Damm) (24 września 1994) oraz Leinestraße – Hermannstraße (13 lipca 1996). W planach jest wydłużenie linii o dwie kolejne stacje: Eichhorster Weg oraz Märkisches Viertel, nie wcześniej niż po 2030 roku.
Linia U8 jest jedną z ciekawszych w Berlinie. Wiąże się z nią bowiem najwięcej interesujących faktów. Podczas jej budowy zbudowano stację Oranienplatz (Dresdener Straße), która nigdy nie została otwarta. Planowany prosty przebieg linii pod Dresdener Straße został w czasie budowy zmieniony, ażeby zbudować przystanek Moritzplatz koło domu towarowego Wertheim, którego właściciel dopłacił do budowy linii – stąd „amerykański” skręt linii pod kątem prostym między stacjami Moritzplatz i Kottbusser Tor. Stacja Oranienplatz jest odgrodzona betonowymi grodziami od reszty, ze względu na to, że znalazła się pod Murem Berlińskim. Przez dłuższy czas używano jej jako transformatorowni. Stacja Hermannplatz natomiast to prawdziwa katedra berlińskiego metra. Wnętrze dolnego poziomu stacji ma wysokość 7 metrów, długość 132 metrów, a szerokość 22 metry Stacja wzniesiona została w stylu. Dekorację stanowią emaliowane kafle w pastelowych kolorach (żółty i niebieski). Kiedy budowano stację, sieć handlowa Karstadt budowała na Hermannplatz swój wielki dom towarowy, dopłaciła do wystroju stacji i wybudowała bezpośrednie połączenie piesze do domu towarowego. Stację wyposażono ponadto w pierwsze schody ruchome w berlińskim metrze.
 |
| fot. A. Savin, CC-BY SA 3.0 |