Linia metra U6 w Berlinie to typowa linia północ-południe, która biegnie od stacji Alt-Tegel do Alt-Mariendorf przez ścisłe centrum miasta. Podczas podziału Berlina przejeżdżała pod Berlinem Wschodnim bez zatrzymania, mijając zamknięte stacje poza przejściem granicznym na Friedrichstraße. Liczy niemal 20 kilometrów długości i ma 29 stacji. Czas przejazdu wynosi 38 minut.
Jako pierwszy, 30 stycznia 1923 roku, uruchomiono niespełna 4-kilometrowy odcinek Stettiner Bahnhof (dzisiaj Naturkundemuseum) – Hallesches Tor. 8 marca z kolej otwarto 3 km trasy na północ, do stacji Seestraße. 19 kwietnia 1924 roku uruchomiono trasę Hallesches Tor – Mehringdamm, dając połączenie z linią U7. 14 lutego 1926 linię wydłużono na południe do Kreuzberg, dziś znanej jako Platz der Luftbrücke. 10 września 1927 otwarto stację Paradestraße, a 22 grudnia 1929 stację Tempelhof. Wojna zakończyła rozbudowę linii, która w tamtym okresie nosiła oznaczenia C I lub C II.
Dopiero w latach 50. XX wieku przystąpiono do dalszych prac. 3 maja 1956 roku otwarto odcinek Seestraße – Kurt-Schumacher-Platz, a północna część linii zamknięta została stacją Alt-Tegel, do której pociągi linii U6 (wówczas po prostu linii 6) zaczęły docierać 31 maja 1958 roku. Południowe zwieńczenie linii U6 na odcinku Tempelhof – Alt-Mariendorf otwarto po prawie 5 latach budowy 28 lutego 1966 roku.
Podczas budowy, ze względów finansowych, na linii powstawały krótkie perony, które mogły obsługiwać tylko 4-wagonowe pociągi. W latach późniejszych RFN modernizował stacje poza trzema dworcami granicznymi Friedrichstraße, Kochstraße oraz Reinickendorfer Straße. Dlatego ostatecznie do upadku muru i późniejszej modernizacji na linii nadal kursowały tylko pociągi złożone z czterech wagonów, których jednak częstotliwość dochodziła do niespotykanych dziś w Berlinie 3 minut.
Nie ma już w planach budowy kolejnych stacji dla przedłużenia linii U6. Jedyną przyszłą inwestycją jest likwidacja stacji Französische Straße i budowa nowej, przesiadkowej z linią U5, o nazwie Unter den Linden.
Jako pierwszy, 30 stycznia 1923 roku, uruchomiono niespełna 4-kilometrowy odcinek Stettiner Bahnhof (dzisiaj Naturkundemuseum) – Hallesches Tor. 8 marca z kolej otwarto 3 km trasy na północ, do stacji Seestraße. 19 kwietnia 1924 roku uruchomiono trasę Hallesches Tor – Mehringdamm, dając połączenie z linią U7. 14 lutego 1926 linię wydłużono na południe do Kreuzberg, dziś znanej jako Platz der Luftbrücke. 10 września 1927 otwarto stację Paradestraße, a 22 grudnia 1929 stację Tempelhof. Wojna zakończyła rozbudowę linii, która w tamtym okresie nosiła oznaczenia C I lub C II.
Dopiero w latach 50. XX wieku przystąpiono do dalszych prac. 3 maja 1956 roku otwarto odcinek Seestraße – Kurt-Schumacher-Platz, a północna część linii zamknięta została stacją Alt-Tegel, do której pociągi linii U6 (wówczas po prostu linii 6) zaczęły docierać 31 maja 1958 roku. Południowe zwieńczenie linii U6 na odcinku Tempelhof – Alt-Mariendorf otwarto po prawie 5 latach budowy 28 lutego 1966 roku.
Podczas budowy, ze względów finansowych, na linii powstawały krótkie perony, które mogły obsługiwać tylko 4-wagonowe pociągi. W latach późniejszych RFN modernizował stacje poza trzema dworcami granicznymi Friedrichstraße, Kochstraße oraz Reinickendorfer Straße. Dlatego ostatecznie do upadku muru i późniejszej modernizacji na linii nadal kursowały tylko pociągi złożone z czterech wagonów, których jednak częstotliwość dochodziła do niespotykanych dziś w Berlinie 3 minut.
Nie ma już w planach budowy kolejnych stacji dla przedłużenia linii U6. Jedyną przyszłą inwestycją jest likwidacja stacji Französische Straße i budowa nowej, przesiadkowej z linią U5, o nazwie Unter den Linden.
 |
| Dworzec Friedrichstrasse (fot. Standarizer, CC-BY SA 3.0) |