W Skórczu pierwsze pociągi pojawiły się 1 października 1902 roku, po otwarciu linii kolejowej 218 na odcinku Smętowo – Skórcz. W kolejnym roku, w połowie czerwca 1903, pociągi pojechały także nową linią 243 ze Skórcza do Starogardu Gdańskiego. Kiedy 20 sierpnia 1908 roku uruchomiono 32-kilometrowy odcinek trasy linii 218 ze Skórcza do Szlachty, stacja stała się węzłem kolejowym. Posiadała wszystkie możliwości ekspedycyjne: odprawę osób i towarów, a nawet zwierząt. Istniały tam rampy ładunkowe i waga wagonowa, a także dźwig. W Skórczu stała także lokomotywownia, rozebrana przypuszczalnie wraz z innymi budynkami infrastruktury w roku 2011.
Lata 90. XX wieku przyniosły powolną śmierć dla kolei w Skórczu. W roku 1994 zlikwidowano ruch pasażerski do Szlachty, a rok później – do Smętowa. Z dniem 2 listopada 1997 zawieszone zostały ostatnie dwie pary pociągów do Starogardu Gdańskiego, tym samym Skórcz przestał istnieć na trasie kolei pasażerskiej. W latach 1999-2001 na wszystkich odcinkach linii 218 przestał także funkcjonować ruch towarowy. Linię 243 to samo spotkało nieco później, w okolicach roku 2004. Jest to o tyle przykre, że stacja Skórcz leży niemal w środku tego miasteczka, a zatem dostęp do pociągów dla mieszkańców był wyśmienity. Obecnie trasy do Skórcza są albo nieprzejezdne, albo rozebrane. Linie wykreślono z ewidencji PKP PLK.
Sama stacja składała się z 3 peronów, które do dziś usiłują oprzeć się upływowi czasu. Ze wszystkich budynków zachował się tylko wielobryłowy, ceglany budynek dworca, przykryty dachówką, do którego przylega magazyn. W budynku tym mieścił się nawet bufet. Środkowa część budynku dworca posiada piętro, dobudówka jest parterowa. Mieszczą się tam sklep i mieszkania. Perony ułożone są z płyt chodnikowych, nigdy nie posiadały wiat ani innego zadaszenia. Nie było też kładki ani przejścia podziemnego.
Ciekawa jest sama historia nazwy stacji. Początkowo był to Skurz. Jeszcze przed rokiem 1922 zastąpił do Skurcz, który dopiero potem przerobiono na Skórcz. W czasach II wojny światowej stacja nosiła nazwę Gross Wollental.
Lata 90. XX wieku przyniosły powolną śmierć dla kolei w Skórczu. W roku 1994 zlikwidowano ruch pasażerski do Szlachty, a rok później – do Smętowa. Z dniem 2 listopada 1997 zawieszone zostały ostatnie dwie pary pociągów do Starogardu Gdańskiego, tym samym Skórcz przestał istnieć na trasie kolei pasażerskiej. W latach 1999-2001 na wszystkich odcinkach linii 218 przestał także funkcjonować ruch towarowy. Linię 243 to samo spotkało nieco później, w okolicach roku 2004. Jest to o tyle przykre, że stacja Skórcz leży niemal w środku tego miasteczka, a zatem dostęp do pociągów dla mieszkańców był wyśmienity. Obecnie trasy do Skórcza są albo nieprzejezdne, albo rozebrane. Linie wykreślono z ewidencji PKP PLK.
Sama stacja składała się z 3 peronów, które do dziś usiłują oprzeć się upływowi czasu. Ze wszystkich budynków zachował się tylko wielobryłowy, ceglany budynek dworca, przykryty dachówką, do którego przylega magazyn. W budynku tym mieścił się nawet bufet. Środkowa część budynku dworca posiada piętro, dobudówka jest parterowa. Mieszczą się tam sklep i mieszkania. Perony ułożone są z płyt chodnikowych, nigdy nie posiadały wiat ani innego zadaszenia. Nie było też kładki ani przejścia podziemnego.
Ciekawa jest sama historia nazwy stacji. Początkowo był to Skurz. Jeszcze przed rokiem 1922 zastąpił do Skurcz, który dopiero potem przerobiono na Skórcz. W czasach II wojny światowej stacja nosiła nazwę Gross Wollental.
 |
| Budynek dworca w Skórczu (Google Maps) |
 |
| Tędy przebiegały dawniej tory kolejowe - teraz jest tu rondo na obwodnicy miasta (Google Maps) |